Zasady ewidencji ryczałtowanej (ryczałtu)

Ryczałt jest uproszczoną formą księgowości, która bierze pod uwagę wyłącznie przychody przedsiębiorstwa pomijając koszty działalności. Rozliczenia podatków na zasadzie ryczałtu ewidencjonowanego opierają się o zapisy II rozdziału ustawy z 20 listopada 1998 roku.

Stawki ryczałtu są stałe – ustawa nie uzależnia ich od wysokości przychodów. Ryczałt ma charakter liniowy, a stawki procentowe przypisane są do konkretnych branż, w których prowadzona jest działalność gospodarcza.

Taka forma opodatkowania jest korzystna dla firm, które nie ponoszą dużych wydatków związanych z prowadzoną działalnością. Ryczałt jest nierentowny dla firm, które zakupują towary, płacą czynsz i ponoszą inne wydatki w związku z prowadzeniem działalności.

Rozliczenia w formie ewidencji ryczałtowanej mogą wykonywać wyłącznie firmy, których przychód w ubiegłym roku podatkowym był nie wyższy niż 150 000 euro. W przypadku spółek, liczone są kwoty przychodów wszystkich wspólników (z prowadzonej spółki). W przypadku przedsiębiorców, którzy prowadzili w poprzednim roku działalność gospodarczą samodzielnie oraz w formie spółki, nie sumuje się przychodów do wyliczenia limitu.

Plusem ryczałtu jest uproszczenie prowadzenia księgowości. Przedsiębiorcy muszą bowiem prowadzić wyłącznie ewidencję przychodów i gromadzić dokumenty, które potwierdzają ich wysokość. Odpada zaś obowiązek gromadzenia dokumentacji potwierdzającej koszty uzyskania przychodów.